110.  YILI....

         " Sevgili Anne ve babacığım,

Kaç kere saldırdık. Her defasında geri atıldık ya da olduğunuz yerde durdurulduk. 

Siperlere haftalarca 30 bin, 60 bin adet top mermisi attık. Dikkatinizi çekerim tüfek değil top mermisi. 

Tepeler çukurlara döndü. Çukurlar tepelere. 

Ama Türkler mezardan çıkan Anka kuşu gibiydiler. 

Arkadaşımın neden, "Doğu doğudur. Burada her şey bir sırdı. " dediğini şimdi daha iyi anlıyorum. 

Biz de bombalanan yerlerde hiçbir canlı kalmamıştır derken Türkler hayatta kalıp üzerlerimize  geliyorlardı. 

Ölümden kurtulup öldürmek için geliyorlardı. İşte buna hep şaşarım. 

Bunun inanın aklımızla yapabileceğimiz bir izahı yok. Olamayacak da... Çünkü batılı bir kafa ile doğunun insanları hakkında ahkam kesmek gülünç olacak. 

Bunun da biliyorum...

          Size bir şey söyleyeyim. Ben Türklere saygı duyuyorum. Çünkü onlar da bize saygı duyuyorlar...

Gönül dedikleri bulunmaz bir hazinenin kurallarına çok iyi uyuyorlar. Bu kuralları hiçbir kitap yazmıyor inanın. Türkler "gönlü zengin" insan deyimini de sık kullanıyorlar. 

Nasıl ki silah ve cephane bakımından zengin isek o kadarda gönül fakiriyiz...

İşte bu fakirliğimiz Türkler tarafından zaman zaman aşağılanmamıza dahi sebep oluyor...

        Yoruldum anne ve babacığım. Savaşmaktan ve yazmaktan... Aslında size o kadar çok şey anlatacağım ki. Bu isteğim bir gün gerçekleşir mi bilmem. Şimdilik ne olacağını, ben de bilmiyorum. Bu mektubum son mektup olabilir. Benim için meyus olmayınız. Aksine gerçekleri görüp de gerçeklere göre hareket ettiğimi düşünerek teselli bulunuz. 

Özetle, bir memleketin güneş gibi parlayan hayatlarını batırarak, bu güneşleri karartarak, kendi imparatorluğumuzun güneşini batmayacak hale getirmek ve bununla öğünmek tamamen bir safdillik. Tamamen bir aldatmaca 

Ben, bu kanlı oyuna katılmayacağım anne...

               Sizleri seviyorum. 

               Hoşça kalın. 

               Oğlunuz Leslie."

" Türk subayları çok üstün vasıflı kişiler. Ellerinde kılıçlar, erlerin önünde koşuyorlar ve birliklerin cesaretini perçinliyorlar. 

Fakat ateşlerimize dayanamayıp ağır zayiat verdiler. 

Geri çekildiklerinde , arazinin üzeri iki sıra Türk askerlerinin cesetleri ile doluydu. 

       Türkler güneyde en tesirli savaşlarını veriyorlar. Mamafih kayıpları bizden fazla. 

Çok mükemmel komuta edilen ve cesaretle dövüşen Türk ordusuna karşı savaşıyoruz. "

Yılını hatırlamamakla birlikte, sanırım 7 yıl kadar önce yaz tatilinde çocukları ÇANAKKALE savaşlarının olduğu yerlere götürdüm. 

Çocuklarıma, her Türk evladı bu yerleri görmeli. VATAN Toprağının kıymeti, bayrağımızın dalgalanması, ezanların beş vakit okunması ve ecdadımızın şanı ile eştir. 

Ayrıca Ananemin babası Vahit Ayer( Büyük dedem) ÇANAKKALE gazisi. 

Vahit Ayer dedemin torunu olmaktan onur, onu küçüklüğümde dünya gözü ile görmekten mutluluk duyuyorum. Ben 10 yaşında iken zannedersem 100 yaşında vefat etmişti. 

Rahmet, Dua ve ŞÜKRAN ile anıyorum. 

Damarlarda akan su değil, Kan' dır. 

Toprağa düşen fidanlar Can' dır. 

Şahadete yürüyen Asker,  oğul' dur, kardeş' tir, baba' dır, koca' dır.

Verilen kınalı kuzular bilesin ki, ALLAH' a kurban, VATAN toprağına direttir. 

Şu ecdadın izinden yürüyen koca bir millet, her daim cenge hazır, ölüme hazır...

TÜRK MİLLETİ var olduğu müddetçe, 

ULU ÇINAR kıyamete kadar saklanacaktır elbet...

Değerli Hemşerilerim Dua ile....

Sağlıkla, Sevgiyle, Muhabbetle ve Huzurla kalın...