Takvim yapraklarını tüketti yine. Daha dün başlamıştı 2023. Şimdiden eskidi. Yenisi tahtına kuruldu hiç bitmeyecekmiş gibi, sanki kendinden önce başka takvimler gelip gitmemişler gibi. Halbuki 365 yapraktan dördü koptu bile. Güz yaprakları nasıl sararmışsa bu yapraklar da öyle tükenecek. Zaman kan damlayan dişlerini göstermeye devam edecek. Koparılan her yaprakta bin bir acı yaşanacak. Allah bilir kaç ana bağrına taş basacak.

            Binlerce can gitti 6 Şubat’ta. Unutmadık, unutamayız. Yaralar sarılmaya çalışılsa da giden geri gelmiyor. Diğer yapraklar buruşup gitti belki ama 6 Şubat yaprağının yazıları karardıkça karadı. Allah devletimize ve milletimize zeval vermesin; bize bir daha böyle acılar yaşatmasın!

             “Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür” demiş Tanzimat şairi Muallim Naci. Unutmak bizim en büyük eksikliğimiz. Zaman geçtikçe acıların üstüne sis perdesi çekmeye çalışıyoruz. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Güneş balçıkla sıvanmıyor. Perde kalkınca gerçekler gösteriyor kendini yine…

            Savaşlar damgasını vurdu geçen yıla. Rusya- Ukrayna savaşı kamplara ayrılan dünyanın çizgilerini daha belirgin hale getirdi.Diğer taraftan zalim İsrail bütün dünyanın gözü önünde soykırım yapmaya devam ediyor. Medeniyet, merhamet, hukuk, hümanizm, gibi değerlerin sadece adı kaldı. Hepsinin kocaman bir yalan olduğunu bir defa daha anladık. Müslümanlar oluk oluk kan dökerken, vahşi batı utanmadan zalimlerin yanında yer aldı. Bizim için bunda şaşılacak bir durum yok aslında. Kurtuluş Savaşında, Birinci Dünya Savaşında, Çanakkale’de, Balkan Savaşlarında “Medeniyet” denilen canavarı tanımıştık. Hiç değişmemiş, yüz hâlâ aynı yüz. Gazze’de can kaybı yirmi bini geçti. Ortada savaş değil katliam var. Savaşta sivillere, çocuklara dokunulmaz. Burada öyle bir amaç yok. Yapmak istedikleri gayet açık. Filistin’i tamamen haritadan silmek, Müslümanları yok etmek. Bu düşüncelerin bittiğini, çağlar ötesinde kaldığının sanıyorduk ama “Çağdaş(!)” sandıklarımız çağlar öncesinde yaşamaya devam ediyorlarmış meğer.

            Geçen yılın sonunda bizi öfkelendiren, futboldan soğutan, sebebini anlamakta zorluk çektiğimiz hadiselerden biri de oynayamadığımız futbol maçı. Madem Cumhuriyetimizin yüzüncü yılında süper kupa maçını coşku içerisinde oynayacaktık, ne işimiz vardı yurt dışında? Samsun’da, Sivas’ta, Erzurum’da, Ankara’da, Afyonkarahisar’da pekâlâ oynayabilirdik bu maçı. Çok değerli ve anlamlı olurdu. Yüzüncü yılımıza da çok yakışırdı. Yurt dışında oynama kararı alıp maçı oynamayanlar ülkemizin itibarını zedelemişlerdir. Paranın yazı kısmını görüp tura kısmını unutmuşlardır.  Yazı kısmında rakamlar varsa tura kısmında ülkenin değerleri vardır! En çok da bunu hazmedemiyorum…

            Biz yine de hiç tükenmeyecekmiş gibi yeni takvim yapraklarından güzel şeyler bekleyelim. Acılar, savaşlar bitsin, analar ağlamasın. Yeni şehitlerimiz olmasın. Devletimiz güçlü, milletimiz mutlu ve müreffeh olsun. Sevincimiz ve başarılarımız daim olsun. Umutlarımız gerçek olsun. Rabbim birlik ve beraberliğimizi bozmasın. Kavgaların değil, barışın, sevginin ve huzurun yılı olsun. Her şey gönlünüzce olsun efendim…