Bağımlılık günümüzün en büyük hastalığı. Bağımlı olmayan var mı? Birisi çıkıp “Ben hiçbir şeyin bağımlısı değilim, tamamen özgürüm!” diyebilir mi? Zannetmiyorum. Herkes bir yere, bir şeye bağlı. Kimi annesine, babasına bağlı; kimi eşine, sevdiklerine; kimi vatanına, milletine; kimi dinine bağlı. Bunlar faydalı ve olması istenilen bağımlılıklar. Bir de hastalık sayılan bağımlılıklar var. Sigara, alkol, uyuşturucu, kumar gibi insanları hem biyolojik hem de psikolojik çöküntülere uğratan marazlar.

            Son yıllarda bildiğimiz bu bağımlılıkların yanında hızla yayılan, daha yaşına girmemiş bebeklerden bir ayağı çukurda sayılan ihtiyarlara kadar toplumun bütün katmanlarını kapsayan bir bağımlılık türü daha var. Teknoloji bağımlılığı. “Teknolojiye karşı mısınız?” dediğinizi duyar gibiyim. Ne münasebet, mümkün mü böyle bir şey? Bu devirde teknolojiden uzak durmak elbette imkânsız. Hayatımızın ayrılmaz bir parçası olmuş teknoloji. Onsuz hiçbir şey olmuyor neredeyse. Teknolojiden uzak olanlar çağın dışında kalıyorlar. Teknolojiyi kullananlar bir adım önde. Bir adım az kalır. Adımlar ölçmeye yetmez! Öyleyse niçin yakınıyoruz teknolojiden?

            Bizim tehlike olarak gördüğümüz, teknoloji ile beraber hayatımıza giren olumsuzluklar. Teknoloji hayatı kolaylaştırdığı ölçüde faydalıdır, değerlidir. Ancak işinin gereği olmadan elinden telefonu düşürmeyen, sosyal medyanın bağımlısı olmuş bir toplum haline gelmişsek burada bir sıkıntı var demektir. Telefon, bilgisayar, televizyon bizi işimizden, gücümüzden alıkoyuyorsa; zamanımızı boş yere geçirip toplumsal yaralar açıyorsa zararlıdır. Tamamen kullanılmamalı demiyoruz; ölçüsüz kullanımdan kaçınmalıyız. Özgürlüğümüzü teknolojinin emrine vermemeli, kontrolü kaçırmamalıyız.

            Yeşilay’ın hoşuma giden bir sloganı var. Bağımlı olma, özgür ol!Hayata bağımlı ol, özgür kal. Bildiğimiz “Google’ un sahibi ile yapılan konu ile ilgili röportajda verilen cevap son derece ilginçtir. “Biz çocuklarımıza telefonu on altı yaşına gelince veririz. Hiç de geç kalmış sayılmayız. Çünkü biz dünyanın en önemli arama motorunu tasarlarken en aptal insanın dahi kolaylıkla kullanabileceği şekilde tasarladık. Zamanı gelince doğru bir şekilde kullanmayı öğrenecek zaten…” Gerçekten de öyle. Daha okumayı, yazmayı bile bilmeyen küçük çocuklar Google’da sesli arama yaparak istediği çizgi filme ulaşabiliyorlar. Kullanım bu kadar basit.

            İnternet öyle derin bir kuyu ki ne ararsanız var içinde. Faydalısı da zararlısı da. Dikkat edilmesi gereken mesele henüz iyiyi kötüden ayırma yeterliliğine ulaşmamış çocuklarımızı, gençlerimizi onların yetişmesinde tehlike teşkil edecek; kötü niyetli insanların tuzağından uzak tutmak. Unutmayalım ki günümüzde çocuklarımızın en etkili öğretmenleri maalesef bu internet dediğimiz dipsiz kuyudur. Düşmeye gör çıkmak mümkün değil!

            Hastanede geçirdiğim operasyondan sonra koridorda yürümeye başladım. Koridorun ileri ucundan bir hemşire adayı telefonu iki eliyle tutmuş, gözleri telefonda bana doğru geliyordu. Tam karşısında durdum, nerdeyse bana çarpacaktı. Son anda farkına varıp irkildi. Ağzımdan şu kelimeler döküldü.

            “Ah gençler! Bizi de kendinize benzettiniz, kendimiz taktık bu kelepçeyi, mahkumuyuz bu aletin!” Kızcağız bir şey söyleyemedi. Boynunu büktü “Maalesef” der gibi…

            Teknoloji bağladı bizi efendim. Kaçacak yerimiz yok. Bu konuda hep birlikte mücadele etmeliyiz. Sadece Yeşilay haftalarında değil! Her zaman, her yerde. Kendimizden, ailemizden başlayarak toplumun bütün katmanları için birlikte mücadele etmeliyiz. Yeşilay başta olmak üzere   bu konuda faaliyet gösteren bütün kurum ve kuruluşlara destek vermeliyiz. Sağlam ve sağlıklı nesil duyarlı insanlarla yetişir. Gerçek bir özgürlük için bağımlılıklardan uzak bir hayat temenni ediyorum. Sağlıkla kalın efendim.