Aygören Mahallesi’ndeki evime çok yakındı Zağanos Paşa camisi. Anarşinin kol gezdiği yetmişli yıllarda Balıkesir’de sığındığım iki mekândan biriydi. Okula polis kordonuyla girip yine polis kordonuyla ayrıldığımız, her gün beş on kişinin başının yarıldığı, tabir caizse kelleyi koltuğa alıp sokağa çıktığımız buhranlı yıllar. Ne zaman canım sıkıldı ya evime yüz metre uzaklıktaki çamlığa çıkar, o güzel mekânda nefeslenir veya Paşa camisinde alırdım soluğu.

            En az beş yüz yıllık heybetli bir cami. Kubbeler sanki yüzyılların ağırlığını taşır ama içine girdiğimde omuzlarımdaki ağırlığı bırakıverirdim halıların üzerine. Dışarıdaki hengameden uzaklaşır, içim huzur dolar, kuş gibi hafiflediğimi hissederdim. Bu yüzden olsa gerek haftada birkaç defa uğrardım. Hey gidi Zağanos Paşa Osmanlı’nın ihtişamını taşımışsın Balıkesir’e. Fatih’in Sadrazamına da böyle bir yapı yakışırdı.

            Yine Paşa camisinde olduğum bir öğle vakti, mihrabın etrafına kalabalık bir grup yay şeklinde dizildiler. Caminin ortalarındayım. Kur’an okunmaya, ilahiler söylenmeye başlandı. Huzurla dinlerken duyduğum sesle irkildim. Bir hoca efendi Kur’an okuyor ama bu ses çok tanıdık geldi bana. “Bu ses Murat Aydın hocamın sesi.Hayır, olamaz!” dedim. “Balıkesir nere, Afyon nere? Ne işi var Murat hocamın Balıkesir’de?” Başkalarında pek bulunmayan buğulu bir sesi vardı Murat hocamın. Nerede olsa bu sesi tanırdım. Emin olmak için öne doğru yaklaştım. Yanılmıyordum, işte o!

            Çok şaşırdım. Program bitince yanına gittim, elini öptüm, kucaklaştık. Çocukluk yıllarımda bana Kur’an okumayı öğreten bu güzel insanı Balıkesir’de görmek beni heyecanlandırdı. Buraya neden geldiklerini anlattı ayaküstü. Sohbet ettik. İhsaniye’ye gitmiş gibi oldum. Sanki babam gelmiş gibi sevindim. Kısa sürdü bu beklenmedik buluşma. Murat hocam bir eğitim için gelmiş, grupla beraber ayrıldılar camiden.

            Yıllarca komşuluk yaptık. Sağlığı elverdikçe camide kılmaya gayret ederdi namazlarını. Hastalandığında veya havalar soğuk olduğunda evinin penceresinden camiye gidenleri görür ve iç geçirirdi gidemediği için. İlerlemiş yaşına rağmen yakın zamanlara kadar bisiklete ve motosiklete biner, kendi işini kendi görmeye çalışırdı. Kimseye yük olmak istemezdi.

            Camiden çıkınca bazen cami bahçesinde, bazen eve giderken sohbet ederdik. Hafızdı Murat hocam. Ömrü boyunca Kur’an’ı ve bildiği kadarıyla dinini öğretmeye çalışırdı herkese. Eskilerin deyimiyle onun rahleyi tedrisatından geçmeyen yoktu İhsaniye’de. Ölümden bahsederken sözlerini “Rabbim mübarek aylarda, mübarek günlerde, mübarek saatlerde, imanla alsın emanetini.” duasıyla bitirirdi.

            Tam da öyle oldu. Seksen yedi yaşında, cuma günü, cuma saatinde sağına döndü, can kuşunu uçurdu ve ruhunu teslim etti. Zağanos Paşa camisinde duyduğum o buğulu, kendine münhasır ses sırlar alemine göç etti. 17 Şubat 2024’te İhsaniye’de sırlandı. “Her nefis ölümü tadıcıdır. Sonra bize döndürüleceksiniz.” Ayeti gereğince döndü geldiği yere arkasında güzel bir ömür bırakarak. Çok yaşamadı, çok okuduğu Kur’an’ın deyimiyle öğle ile ikindi vaktinin arası kadar. Bizim Yunus’un dediği gibi “Bir göz açıp yummuş gibi.”

            Onun çok sık söylediği şu ilahi yankılandı kulaklarımda.

Gelin Allah diyelim
Kalpten pası silelim
Âlemler seyredelim
Allah Allah dedikçe.

Nerde tevhid çekilir
Melekler sâfsâf gelir
Hepsi tekbir getirir
Allah Allah dedikçe.

Zikr-i Hakk’a başlandı
İsm-i Celâl hızlandı
Arş-ı âlâ sallandı
Allah Allah dedikçe.

Bağlı kapı açılır
Hak bâtıldan seçilir
Gizli sırlar açılır
Allah Allah dedikçe.

Gönüller şâdan olur
Kaygudanâzâd olur
Can mülkü âbâd olur
Allah Allah dedikçe.

Gâfil olma Nâciya
Hakkı zikret daima
Seni zikreylerHûda
Allah Allah dedikçe.

Allah rahmet eylesin! Mekânın cennet, makamın âlî olsun Murat Aydın Hocam! Saygıyla…