Bir şehrin insanlarının mutluluğu hayata bakış açısıyla doğru orantılıdır. Güzel bakan insanların yaşayışları da güzel olur. Çünkü onlar aldığı nefesin kıymetini bilirler; bir daha nefes alamayabileceğinin farkındadırlar. Sayılı nefeslerini kötü niyetle, kötü bakışla sürdürmenin doğru olmadığına inanırlar.

Kötülükler insanın içini karartır, mutluluğunu engeller. Kaba saba konuşarak, insanları inciterek daha ne kadar devam edebiliriz? Nefesler sayılı, ha bitti ha bitecek! Şu kısacık hayatta bize ait nasıl bir iz kalsın isteriz? Bizden sonra anılacak nasıl bir söz bırakmak isteriz? Sözün iyisi güzel olanıdır, güzel söylenenidir. İnsanlar sizi fizikî görüntünüzden ziyade sözlerinizle tanırlar. Nasıl bir insan olduğunuza dair kanaatlarının oluşmasında konuşma tarzınız önemli bir rol oynar. Eğitimli bir insan olup olmadığınızı, okuyan biri olup olmadığınızı sözleriniz hemen ele verir. Bunun tersini de görmek mümkündür aslında. Diploma sahibi olmalarına rağmen konuşma tarzlarını değiştirmemekte inat edenler de yok değildir. Kimseyi konuşmasından dolayı hor görmüyoruz ama İstanbul Türkçesi veya kültür dili dediğimiz Türkçe ile konuşmak kültürümüzün göz ardı edilmeyecek önemli bir göstergesidir. Bir topluluğu millet yapan en önemli unsurlardan biri dil ise dilimizi en iyi şekilde kullanmayı hedeflemeliyiz.

Güzel konuşmak için güzel bakmak lazım. Hayatın ne kadar can sıkan tarafları olsa da güzel taraflarını arayıp bulmak, sıkıntılı durumlardan uzaklaşmak lazım. Cep telefonunun olmadığı yıllarda İstanbul’da bir yakınımla görüşmek için kaldığı oteli telefonla aradım. Resepsiyon görevlisine mümkünse otelde kalan yakınımla görüşmek istediğimi söyledim. Görevli konuşmayı bitirmeden önce “Diksiyonunuz harika!” dedi. Konuşmamın güzel olup olmadığını bilmiyorum ama telefonda ilk defa görüştüğüm bu kişi gayet güzel konuşuyordu. Güzel konuşmakla kalmıyor, başka insanların konuşmalarını da kendince değerlendiriyordu. Belki de güzel konuşmanın gerekliliğini ima ediyordu. Saygı duydum tanımadığım bu insana!

Peygamber Efendimiz(s.a.v.) ashabıyla bir yere giderken yolda bir köpek leşine rastlarlar. Görenler için hiç de hoş olmayan bir durumdur bu. Herkes burnunu kapatıp başını çevirirken Peygamberimiz “Ne güzel dişleri var!” der. İşte güzel bakış budur. Güzelliği arayıp bulmak budur. Kötülüğün çirkinliğinde boğulup kalırsak hayatı zindan ederiz kendimize. Sadece kendimize mi bizimle yaşamak zorunda olan herkese!

O halde iyi bakmak lazım. Gözler yetmez gönlümüzü de açmak, sevgiyle bakabilmek lazım. Aslında bizleri ve her şeyi yaratan Rabbimiz insanî bir yaşayış için gerekli olan unsurlarla donatmış bizi. Beş duyunun ötesinde özellikler ve de güzellikler vermiş. Seçimi bize bırakmış. İyiliği ve güzelliği seçmemek için hiçbir mazeretimiz yok.

Gönül gözümüz nasıl bakıyorsa dilimiz onu söyler. “Gözler kalbin aynasıdır.” Sözü ses verir güzel bir şarkının mısralarında. Ne değerli bir ifadedir “Gözler yalan söylemez.”

O halde anahtar cümle: “İyi bak! Güzel konuş!” Sevgiyle kalın efendim…