Güzel insanlarla beraber olmak güzellikler getirir, zaman bereketlenir, bir gün bir yıla bedel olur. Yıllar geçse de aradan unutulmaz.Tekrarını yaşamak mümkün değildir. Bu yüzden geçen zamanı iyi değerlendirmek gerekir.Mevlâna Hazretlerinin Mesnevi’sini okuyordum,aklıma Mesnevi’ye gönül vermiş, Mevlâna dostu eski müftümüz Şerif Bedirhan’ı arayıp hatırını sormak geldi. İsmail Hakkı Bursevî’ninKitab’ün Netice adlı eserini günümüz Türkçesi ile yeniden üç cilt olarak yayınlamış çok sevdiğim değerli bir insan. Aradım, hâl hatır sorduk birbirimize. Konu Mesnevi’ye geldi. O elindeki kitaptan ben de elimdeki Mesnevi’den beyitler okuduk. Zaman nasıl geçti bilmiyorum. Bir saati aşkın bir telefon konuşması oldu.

            Soma’da ikamet eden Şerif Bedirhan hocama dedim ki “Siz Soma’dan Afyon’a gelseniz, birlikte Konya’ya Mevlâna Hazretlerine gitsek, hatta mümkün olursa Şeb-i arus programını izlesek.” dedim. Derin bir “Ah!” çekti. “Yarama tuz basıyorsun!” dedi. “Niyet hayır, akıbet hayır.” demişler. Hocamı tanıyan bir arkadaşa anlattım bu konuşmayı. Hayırlı işlerde mesafe tanımayan arkadaş kısa zamanda programı yaptı. Şerif hocamla Afyon’da buluşup Yıldırım amcayı da alarak düştük yola. Güzel insanlarla yolculuk da güzel oluyor. Yolda Ladikli Ahmet Hüdaî Hazretlerinin kabrini de ziyaret ettik. Sanki yaşayan bir insanı ziyaret ediyorduk. Hazret kendisini ziyarete gelenlere ders vermeye devam ediyordu. Mezar taşındaki şu yazıya bakar mısınız?  “Bir üstâddan okumadım. Yol nedir? Erkan nedir? İlm-i zâhir okumadım. Kalbdekibürhân nedir? Ey beni yaratan Hüda’m; cümle bilgi sendedir. Aşk-ı Resul düştü kalbe. Hem yangınlık tendedir. Sıdk ile seyret cihanı, ibret âşıkârdedir.”

            Ne demiş bizim Yunus,

Yunus öldü diye sela verirler

Ölen hayvan imiş âşıklar ölmez 

Aşıklar ölmüyormuş, ölen beden imiş anladık.  Ladik’ten dersimizi alıp tekrar yola devam ettik. Önce Mevlâna Hazretlerinin ateşini harlayan Şemsi Tebrizî’yi ziyaret ettik. Sonra hazretin kapısına vardık. Yıldırım amca başında yeşil takkesi, hafif kamburlaşmış, bükülmüş beli, elinde asası, yakalarında Türk bayrağı ve Yeşilay rozetleri, yüzünde hiç eksilmeyen gülümsemesi ile herkesin dikkatini çekiyordu. Göz teması kurduğu büyük küçük herkese şeker veriyordu. Mevlâna Hazretleri’nin tam karşısındayız. Orta yaşlı, iyi giyimli, başı açık bir bayan Yıldırım amcayı tepeden tırnağa süzdü, dudaklarını bükerek “Bu ne yaa!” dedi. O bundan habersiz şeker dağıtmakla meşguldü. “Allah dostu, güzel bir insan.” diye cevap verdim bayana. Gözlemlemeye devam etti.Bayan  “Rica etsem şifa için bana da bir şeker verebilir mi?” dedi. Ben de Yıldırım amcaya “Bayan şeker istiyor.” dedim. Cebinden bir şeker çıkarıp verdi ve yüzüne baktı bayanın. Birden keskinleşen bakışlarıyla “Başını ört! Allah’ın emri!” dedi ve “Hay!” diye bağırdı. Yıldırım çarpmışa döndü bayan; korktu, titredi. Bütün türbe bize baktı. “Ne yaptın be amca!” diyenler oldu…

            Yıldırımla gezen şimşeğe razı olmalı. Biz de razı olduk. Aşkın merkezinde şimşekler çaktı. Bayana ne oldu bilmiyorum ama benim beynimde şu ilahinin sözleri yankılandı.

Mesneviden ders aldım

Oldum Mevlâna gibi

Uçsuz ummana daldım

Yüzdüm Mevlâna gibi

Sağ elimi kaldırdım

Sol elimi daldırdım

Dilim kalbe indirdim

Döndüm Mevlâna gibi

            Bu hafta şeb-u arus haftası. Mevlâna yüzyıllardan ötesinden çağırıyor. “Gel, kim olursan ol gel! İster bin kere tövbeni bozmuş ol, gel yine gel! Ümitsizlik kapısı değil bu kapı, gel.” Gitmek lazım. Mesnevi’den ders alıp gitmek lazım. Semazenlerle semaya varmak, kapıyı aralamak lazım. Aşkın merkezinde aşkı yudumlamak lazım. Her beş vakitte divana durmak lazım!  Aşkla kalın efendim…