Başucu kitabının dokunaklı bir cümlesi olmayı isterdim.  Gerçekleşeceğini umut ederek her insanın bam teline dokunmayı dilerdim. Gökkuşağının yedi rengine, bulutların ahengine sarılabilmeyi... Uçabilmeyi kanatlarını çırpa çırpa, gökyüzünün uçsuz bucaksız maviliğinde süzülebilmeyi... Telaşlı telaşlı koşturan insanları kuş bakışı gözetlemeyi dilerdim. Gönlüne mahkeme kurmayı başaran insanların vicdanlarıyla hesaplaşmalarını dinleyebilmeyi... Riyasız hayallerin toz pembeliğinde değil, inanın tozunda bile kaybolmayı isterdim. Karanlığı silmeye çalışan bir meşalenin rüzgarla dansını izlemeyi... Billur camların arkasından insanların kalbini görebilmeyi isterdim. Durun durun, bu biraz üzücü olabilir. Herkesin ne hissettiğini bilmek pek de iyi değilmiş, vazgeçtim! Bunu istemezdim.                                                                  Başaklar güneşle sararıp meltemle  dans ederken, salınırken tarlanın bir ucundan bir ucuna onların hışırtısını  duyabilmeyi... Evet, bunu gerçekten isterdim! Patika yollarda yürümeyi, derelerin şırıltısını dinlemeyi isterdim. Güneş ikindi vakti demini alırken ben onu tam kıvamında yudumlamayı ve onu samimi muhabbetlerle tatlandırmayı isterdim. Samimi bir muhabbet olunca şekere gerek kalmaz  zaten öyle değil mi?  Akşam olmadan ve güneşim acımadan çaydanlığı sonuna kadar  bitirmeyi... Evet evet, bunu gönülden dilerdim.  

    Atalarımız, "Söz gümüşse, sükut altındır," demişler ya. Ben de bir köşede sessizce otururken biriktirdiğim altınların yanı sıra, arada bir de söz gümüşlerini etrafa saçabilmeyi isterdim. Ama yerinde ve üsturuplu. Bugünün sonunda ne anladım biliyor musunuz? Ben sıradan bir günün sıradan bir insanıyım belki. Ama kendimim... Öyle ya... Fakat ta en başında söylemiştim ya başucu kitabının dokunaklı bir cümlesi olmayı isterdim. Yüreğiyle konuşan insanların bam telini tıngırdatan ve içten söylenen dokunaklı bir cümle.