Güneyden esen rüzgarlar çoktan haber saldı kuşlara. Kanat sesleri gu gulara karıştı ve terki diyar ettiler. Gittiler, arkalarında sararmış yaprakları bırakarak. Kuşlar sımsıcak güneşi, yapraklar kanat sesleriyle kaybolan tatlı nağmeleri arar. Bir o yana bir bu yana uçuşur dururlar. Bulamayınca sararmış bedenlerini yerden yere vururlar. Leylasını arayan Mecnun gibi kâh o yana kâh bu yana atar dururlar kendilerini. Meğer ne kadar acıymış dalından kopmak, itibardan düşmek.

            Bütün mesele bu aslında. Dalından düşmek. Kopmak, bağından, köklerinden, benliğinden ayrılmak. Sonra bir uğultu, arkasından sert esen, gürültülü rüzgarlar verir acı haberi. Son bahar son faslında. Dalından kopalı beri saklanacak bir liman arar ama nafile. Bahar da bitti; sığınacak ne bir liman ne de barınak. Hepsi tarumar!

            Fayda yok kimseden, bir koca fırtına geliyor. Acımasız, merhametsiz; gözü dönmüş.  Yakmak, yıkmak, yok etmek; ne varsa kuruyan alıp götürmek, bitirmek, varlığını sona erdirmek, tamamen silip süpürmek. Sus pus olmuş bütün dünya manzaranın seyrinde. Mazluma ne merhamet ne de hukuk. Hepsi tozlu raflarda.  Sadece ağır bir yumruk. Akıllar, vicdanlar tutulmuş; gözler kör olmuş. Sesler kısık, cılız, sanki bir kâbus görüyor insanlık.

Tanıdık aslında bu manzara. Çok değil bir asır kadar önce de böyle bir fırtına yine ne varsa götürmüştü, kuruyan, dalından kopan. Feryatlar o zaman da yükselmişti. Canavar, kan damlayan dişlerini o zaman da göstermişti. Yuvalar yere serilmiş, cansız bedenler toprağa düşmüş; ortalık yangın yerine dönmüştü. Sonra “Tükendik!” sanılan yerden bir ses yükseldi:

              “Korkma! ...”

“Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak...
Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
İmânı olan kimse gebermez bu ölümle:
Ey dipdiri meyyit, 'İki el bir baş içindir.'
Davransana... Eller de senin, baş da senindir! …”

            Döndü tersine fırtına; başka yapraklar gazel oldu! Mavi göklerde ay ve yıldız şafağın al renginde kucaklaştı ve umut oldu, örnek oldu mazlumlara. Umutsuzluğa kapılmamak lazım. Kışın ardında bahar,gecenin ardında gündüzvardır. Bize düşen uyanmak. Vicdanları harekete geçirmek. Tutulan akılların bağını çözmek. O sihirli sözü haykırmak. “Korkma!” Eğer hakiki iman varsa yapılacak şey akılları başa almaktır. Gazele dönmüş canlara bir nefeslik de olsa ümit vermek, destek vermek.  İnancımızın o düsturuna sarılıp zalime “Dur!” demek lazım. Elinle, olmuyorsa dilinle düzeltmek o da olmuyorsa kalbinle destek vermek, dualarımızı eksik etmemek gerekir.

“Bana ne! Onlar şöyle, onlar böyle!” diyerek duyarsız kalmamalı, taş duvarlara dönmemeliyiz.  Belki kendimizi haklı kılacak gerekçelerimiz vardır ama biz ezelden beridir hür yaşamış, hür yaşamaya alışmış bir milletiz. Esaretin acısını, hürriyetin değerini biliriz. Düştüğümüz yerden kalkmasını da biliriz. Biliriz de yanı başımızda Müslüman kardeşlerimize yapılan vahşete gözlerimizi kapatırsak inancımızdan, milliyetimizden dahası insanlığımızdan bir şeyler gider. Gözlerimizi açtığımızda zalimin süngüsünün bize de dayandığını görürüz. Değerlerimiz giderse, dayanma, direnme gücümüz de gider.

Toplu vurmalı yürekler. Nerede bir acı varsa hissetmeli vicdanlar. Milletimizi necip kılan hasletlerimiz var bizim. Bunları kaybedersek millet olma bilincimizi de kaybederiz. “Bize bir şey olmaz.” Dememeliyiz. Azar azar gider. Farkına bile varmayız. Son bahar son fasılda son darbeyi vurmadan kendimize gelmeliyiz. Rabbim en kısa zamanda İslam dünyasını uyandırsın da şu zulüm bitsin! Gazze ‘de sadece Müslümanlar değil insanlık ölüyor! İnsanlığımız ölmeden kendimize gelelim!

Kalbimizden merhametimiz hiç eksilmesin efendim…