Yollar ne yükler taşır sırtında. Uzayıp giden, bir doğuya, bir batıya; olmadı kuzeye, güneye velhasıl her yöne, her iklime uzayıp giden yollar. Her birisi yüklenmiştir yükünü dünyanın büklüm büklüm bükülür. Kimi umut taşır, kimi çile. Kimi bülbülün derdini anlatır; inledikçe feryat, figan gül bahçelerinin yanından geçerken; kimi hasretin, acının, feryadın adı olur.  

“Kimi dosta varır, dosta bend olur
 Kimi nefse uyar, kahrolur gider.” 

Yollar ayırır bazen sevenleri, bazen de kesişir, buluşturur. Bizim de yolumuz kırk yıl sonra Ankara’da kesişti. Başkent birleştirdi bizi. Eskimeyen, hiç de eskimeyecek olan dostluklarını dost meclisinde tazelediler üç arkadaş. Bardaktaki çayın buharı kadar taze, sıcak; her şey olduğu gibi duruyor. Yollar yılları da alıp gelmiş sırtına; masanın üzerinde fokurdayan semaverin çayı gibi bardaklara döküldü üç saat boyunca... 

Göreve yeni başladığımız yıllarda İhsaniye Lisesinde tanıdık birbirimizi. Öyle güzel anılar biriktirdik ki anlata anlata bitiremedik. Hep eksik kaldı. Çünkü o yıllarda tanıdığımız o kadar güzel insan var ki; bir o kadar da yaşanmış güzel hatıralar... Hangi birinin kapağını kaldırsak daha dün yaşanmış gibi taptaze, dumanı tütüyor adeta. Yıllar eskitmemiş, soğutmamış, dipdiri... 

Üç saat içinde üç arkadaş kırk yıl gençleşmiş gibi hissettik kendimizi. Biri inandığımız davada dimdik, yan yana ayakta durduğumuz, aynı çileyi paylaştığımız gönlü zengin, yiğit arkadaşım İdris Karakuş; diğeri resimleri sadece tuvallere, kağıtlara değil insanların gönlüne çizmiş Soner Lokman kardeşim. Keşke diğer arkadaşları da kucaklayabilseydik. Çünkü “ömür güzel şeyleri sonraya bırakacak kadar uzun değil.” Rahmetli Hakkı Kahraman kardeşim ne kadar çok istemişti bu buluşmayı ama olmadı; bir yara olarak kaldı bu istek içimizde. Mazeretler, bahaneler ileri sürerek hep ertelediğimiz güzel şeyler gerçekleşmeyince üzüyor insanı. Halbuki günümüzde yollar o kadar uzak değil, önemli olan gönülleri uzaklaştırmamak. 

Dostluk tükenmeyen bir hazinedir. Birlikte kazanılır ama hiç tükenmez gerçek dostluklar. Soner beyin birlikte kaldığı ev arkadaşı için söylediği “İsmail abi bugün oruç, arkadaşlar sohbet çok tatlı ama bana müsaade. Ona ellerimle bir güzel yemek hazırlayayım.” sözleri daha dün söylenmiş gibi hatırımda. Öğretmenevi gibiydi bekar arkadaşların evleri. Teklifsiz girilir, çıkılırdı. Bir defasında Soner  bey arkadaşlarına öyle bir salata yapmış ki! Üstünde Türk bayrağının şekli var. Bu nasıl bir sevdadır? En sevdiklerine en sevdiğini ikram eder.  Unutulur mu? Unutulmadı zaten... 

İdris bey güzel bir ev sahipliği yaptı bize başkentte. Üç saat yetmedi. Ömür kısa, gün gibi; yaşananlar dün gibi taptaze, buğusu üstünde. İhsaniye küçücük ama dostlukları, hatıraları büyük. Gençliğimizin enerjisi orada; umutlarımız, hayallerimiz, sevdamız, en güzel anılarımız orada. Bu yüzden yıllar geçse de aradan içimizde taze bir esinti olarak kalacak İhsaniye. Adını hüsün, yani güzellikten alır. İçinde güzellikler barındırır, her gelen o güzellikten nasibi kadar alır. Alır da taşır hep içinde. 

Yolu İhsaniye’den geçmiş bütün dostlara selam olsun. İhsaniye unutmadı sizleri. Unutmayacak!  Turşahillerinin boynunu bükük bırakmayın. Arada bir uğrayın. Olmazsa da yollarınızı kesiştirin bir yerlerde. Kapakları bir kaldırın hele mis gibi kokular neler anlatacak sizlere... 

Dostlukla, sevgiyle kalın efendim.