Hepimiz bireyler olarak toplu yaşamak zorundayız.Sosyalleşmek toplum içinde yaşamak bizi mutlu eder.Hepimiz birbirimize muhtacız ;çünkü insanlar sosyal bireylerdir.Çevremizde ister çocuğa bakın ister ergene bakın ister yetişkine bakın isterseniz yaşlıya bakın hepimizin ellerinde cep telefonları sanki ellerimizde tuttuğumuz telefonlar gizli köklerle bileklerimizden damarlarımıza  kök salmış sımsıkı sarmalamış ve   oradan da beynimize hükmediyorlar desek hiç de yanılmış olmayız değil mi? Çünkü tüm dünyayı görebildiğimiz  istediğimiz cins ve kişi ile konuşabildiğimiz renkli camlar sizler yokmuşsunuz bizleri yalnızlığa alıştırıyorsunuz hadi bakalım hayırlısı.Hatta artık yeri geldiğinde ev halkını bile bizlere unutturan cep telefonlarımız artık bizlerin birer organlarımız oldu  maalesef. Toplumun en küçük temel taşı ailedir.Hayatı  yaşayarak öğrendiğimiz yegane korunağımız ailemizdir. Derdimizle dertlenen sevdiklerimizle birlikte yaşadığımız ailemizi biz seçmemekte en güvende olduğumuz tek yerdir.Bizler ailemiz ile her ortamda gurur duymak isteriz çünkü en güçlü herkesi dövebilecek tek baba bizim babamızdır.En güzel kadın bizim annemizdir .Kardeş bazen oyuncaklarımızı paylaştığımız bazen kıyafetlerimizi kıskandığımız ,önümüzdeki yiyecekleri bazen paylaştığımız bazen de paylaşamadığımız kardeşlerin değerini yıllar hızla geçtikten sonra fark ettiğimiz bire bir iletişimin her türlü yolunun denendiği en güzel yuvalara bizler aile diyoruz sizler gibi.

            Aile bizlerin ne yaparsak yapalım af edildiği, kırılanlar olsa da kin tutulmadığı her kötü şeyin hemen unutulup güzel hitaplara yer bıraktığı olmaz ise olmazımızdır. Bizler böyle deriz de bizim derdimizle dertlenen bir sorun olduğunda maddi manevi hemen yanı başımız da çıkar gütmeden dikilen bireylerle kırıcı olmadan iletişim içinde yaşamak ne kadar güzel olur değil mi?

            Her ne olursa olsun aile bireyleri birbirleri hakkında asla kötü düşünmez, çünkü anne baba tarafından her birey iyi olmaya ve güzel davranmaya teşvik edilerek büyütülürler. Eskilerde yaptığımız bir hatada  babalarımızın bir bakışını görmektense ölmek çok kolaymış gibi ölmeyi tercih eden çocuklardık bizler bir zamanlar .Şimdi ki nesilleri yetiştiren  gençlerin işleri çok zor .Fazlasıyla sevgi olan yerde maddi imkanların zorlanması ile şımartılan çocuklarda ellerindeki telefonlar sayesinde de maalesef saygı kalkmak üzere  .Gerçi dediklerini yaptırmak için ellerinden geleni artlarına koymayan zamane çocuklarımıza yaptırım uygularken yine tatlı dilimizi ,hoşgörümüzü illa olmazsa olmazla birlikte sabrımızla ve istikrarlı davranmamızla dediklerimizi yaptırmayı başaracağınıza olan inancım sonsuz .Çocuklar ne kadar zeki olursa olsun anne baba olarak bizler daima onların bir adım önlerinde olarak gelecek nesillere aile yapımızda bozulmalar olmadan ulaşmanız dileğimizdir naçizane.Unutmayınız ki çocuk her zaman çocuk sadece etrafındaki araç gereçler çeşitlendikçe çocuklarda bir doyumsuzluk  var haliyle .Her şeye hemen sahip olma isteği; o da çağın getirdiği  bin bir çeşitlilikten kaynaklanan eksiler diyelim .Teknolojik  kolaylıklar içinde ailemizin değerlerini korumamız bizim en birinci vazifemiz  olmalı.Anne ve babalar sizlerin zamanında böyle değildi ama sizler kültürel değerlerimizi yeni nesillere aktarmada aile olarak en önemli görevlilersiniz gazanız mübarek ola .Çocuk eğitiminde  ilk durak olan ailelerimiz ve öğretmenlerimize güvenen Yüce  Atatürk gençliğimizi emanet etmiş bende naçizane toplumun en değerli yapı taşı Ailelerimizi  sizlere emanet ediyorum çünkü sizlere  bende çok güveniyorum.Saygı görebilmek için saygı duymayı öğretip  unutturmamak için çaba sarf edelim hep birlikte.